Je kent het wel je hebt een weekend niets te doen, je wilt wat leuks gaan doen met je partner maar weet niet wat. Nou ik had bedacht dat ik best wel graag naar het Kröller-Müller museum wilde dus wij boeken een hotel en stappen op een regenachtige maar niet koude vrijdag in de auto om naar Otterlo te rijden. Overigens super handig om daar heen te rijden en niet ergens anders heen want in Otterlo is het Kröller-Müller museum gevestigd.
We hebben geboekt in een hotel in Otterlo waar geen medewerker aanwezig blijkt te zijn. Als we na een hele tijd file rijden en daarna een kwartiertje door de prachtige natuur van de Veluwe hebben gereden, parkeren we de auto op de parkeerplaats van het hotel. Daar moeten we d.m.v. een code de sleutel van onze kamer uit een soort van kluisje halen dat naast de voordeur van het hotel is bevestigd. De kamers hier hebben geen nummers maar ‘oh wat lekker out -of-the-box’ namen en wij zitten in de ‘Helene’ kamer. Die blijkt vernoemd te zijn naar de oprichter van het Kröller-Müller museum Helene Kröller-Müller.
Kamer is oke maar niet geweldig. Als je doucht loopt het water vanuit de douche zo je kamer in, is er een fotoprint behang met de afbeelding van een museumzaal op de muur geplakt waarvan de resolutie zo laag is dat ik na 3 minuten besluit ‘m te negeren omdat ik dat echt niet trek met mijn grafische achtergrond en is er een TV aan de wand bevestigd die zo klein is dat het lijkt of we naar een eerste generatie iPad zitten te kijken. Voor de rest zijn er allemaal theatrale elementen in de kamer zoals rode velours gordijnen en 2 zilverkleurige theater lampen boven het bed gemonteerd waardoor ik het idee heb dat hier heel veel spannends wordt verwacht van ons vanavond maar ik weet nu al dat door deze zeer on-erotische omgeving we iedereen enorm gaan teleur gaan stellen.
De televisie is natuurlijk bijzaak in deze hotelkamer want buiten ‘bruist’ Otterloo en wie gaat er dan TV zitten kijken op een TV iets groter dan je hand. Daarbij heeft de ’tv’ een beeldverhouding van 4:3 waardoor er bij elk televisieprogramma dat we bekijken dat na 2001 is opgenomen en dus in het formaat 16:9 is gefilmd, boven en onder ook nog een zwarte balk wordt toegevoegd. Hierdoor wordt het beeld nog kleiner. Het doet me allemaal een beetje denken aan die aflevering ‘Dinner Party’ van The Office met die televisie die Michael Scott voor zichzelf heeft gekocht, die hoe hysterisch het allemaal klinkt nog groter is dan de televisie in deze hotelkamer.
We doen even wat behoorlijks aan i.p.v. onze reiskleding en we lopen het dorp in precies op het moment dat de gehele lokale middenstand besluit de winkels dicht te doen. He gezellig. Om de hoek zit een restaurant dat er top uit ziet. Mensen zitten druk te doen op het terras maar wij willen binnenzitten want we vertrouwen het weer niet. Het meisje bij de deur hoort onze vraag of we binnen kunnen eten, kijkt moeilijk en loopt zorgelijk kijkend naar binnen komt terug en zegt dat het gelukt is en we binnen kunnen eten. Binnen blijkt het restaurant op 2 tafels na leeg, dus waar dat moeilijk kijken voor nodig was is voor mij een raadsel.
Op alle tafels staan bordjes met ‘Gereserveerd’ maar wij mogen samen tegenover elkaar aan een grote tafel gaan zitten. Nou wij dus heel het diner, wat overigens prima was, een beetje schreeuwen naar elkaar om de afstand te overbruggen maar was toch gezellig. Na het toetje moet er natuurlijk weer worden gewandeld. Je zou toch maar een keer zo naar het hotel lopen en op je bed kunnen ploffen, ik zou gek van blijdschap worden denk ik maar mijn reisgenote wil weer wandelen natuurlijk. Wandeling door het dorpje gemaakt en na een half uur mag ik toch naar de kamer.
De volgende dag gaan we naar het museum. Mijn reisgenote heeft op een bordje gezien dat het maar 4 minuten is naar het museum maar als wij naar het bordje zijn gelopen in een minuut of 10 en ik naar het bordje kijk twijfel ik ernstig of dit 4 minuten lopen of 4 minuten met de auto is. Aangezien dit ongeveer 10 km kan schelen besluiten we weer terug naar het hotel te gaan en halen de auto.
Als we uiteindelijk bij een ingang zijn, een ingang van wat wij dachten dat het de ingang van het Kröller-Müller museum was, blijkt dat we ons als zo vaak totaal niet goed hebben voorbereid op onze reizen in het algemeen en op dit museum bezoek in het bijzonder.
Hier blijken we namelijk te moeten betalen om ‘Het Nationale Park De Hoge Veluwe’ in te mogen en in het park ligt dus het museum en dat wordt best wel een kostbare operatie. Zo is de toegang van het park 13 euro per persoon, van het museum ook 13 euro per persoon en om met de auto het park in te mogen moeten we nog eens 10 euro betalen.
Ik wilde graag naar het museum maar 62,- euro betaal ik alleen voor toegang als er minstens 2 achtbanen en een bewegende poppen te zien zijn. Ouderwets vloekend en tierend draaien we de auto om en rijden naar Apeldoorn wat gelukkig een leuk stadje blijkt te zijn en je geen entree voor hoeft te betalen. We wandelen door het centrum van Apeldoorn, eten een prima lunch en gaan naar het Coda museum wat maar 11 euro p/p kost. Kijk zo kan het ook Helene!
Er is een tentoonstelling die ‘Traveling Bricks’ heet en waar allerlei objecten te zien zijn die met LEGO zijn gemaakt, vooral leuk als je met kinderen bent of nog nooit naar LEGOland bent geweest. Er is een tentoonstelling die Gone Astray heet die wij heel geweldig vonden en nog een tentoonstelling van een kunstenaar waar ik de naam van ben vergeten (vond ik ook niet heel spectaculair). Daarnaast bleek er na goed zoeken nog een afdeling met voorwerpen en kunstwerken uit de vaste collectie van het CODA museum te zijn en die vonden we wel weer heel interessant.
Na een half uurtje staan we weer buiten, wij bezoeken musea of het warenhuizen zijn waar je niets kan kopen dus staan altijd lekker snel weer buiten. We besluiten naar de auto te lopen om richting huis te gaan rijden. We kopen onderweg naar de auto nog een fantastische aardbeien milkshake en stellen de GPS in om naar huis te rijden.
Na ongeveer een kwartiertje rijden zie ik een bord “Radio Kootwijk” en dat is een plek waar ik al heel lang naar toe wilde maar totaal niet van wist dat het in de buurt van Apeldoorn lag. We nemen de afslag naar het terrein van Radio Kootwijk parkeren de auto voor 7 euro (voor een hele dag parkeren maar wie blijft hier in hemelsnaam een hele dag zo midden in de natuur. DE HORROR) en lopen naar het gebouw. Als je meer over Radio Kootwijk wilt weten moet je maar even op Wikipedia kijken maar in het kort, het was een zendstation voor de communicatie met de overzeese Nederlandse koloniën, met name Nederlands-Indië.
Het is niet druk dus als die zeer irritante lelijke vrouw met haar man beiden gehuld in afschuwelijke wielerkleding eindelijk zijn opgetyft voor het gebouw kunnen we een mooie foto maken waar het op lijkt dat het gebouw verlaten is.
We lopen een rondje rond het gebouw zijn blij met dit onverwachte hoogtepunt en zien dat een kind dat heel vervelend druk loopt te doen nog even lekker op d’r smoel gaat en zich goed schaaft op het zeer ruwe asfalt, dus mijn dag is toch nog helemaal perfect geworden ondanks het Kröller-Müller debacle.