Nou de muren kwamen weer op ons af dus we besloten maar weer eens een stad te gaan bezoeken. Dit keer was Brussel aan de beurt. Ik heb vroeger gewerkt in Brussel, althans ik moest een keer in de 14 dagen naar Brussel om een postbus te legen en op een ander adres in een kantoor weer documenten af te geven.
Als ik één ding heb geleerd Brussel in rijden is geen probleem maar Brussel snel weer uit is de echte uitdaging.
Zoals ik al eerder heb geschreven wonen wij in het westen van Noord Brabant. We reden binnendoor van ons huis naar de A19 richting Antwerpen, daar reden we de totale chaos in die de Antwerpse ring heet, toen reden we de Craeybecktunnel door (waarvan een vriend van mij altijd zij “Dit is echt een tunnel om met 200km doorheen te knallen” en dat dan ook deed) en daarna richting Brussel.
Onderweg zagen we borden langs de weg met “Tomorrowland”. “Oh is dat hier?” Heel de week hoorde we al allerlei verhalen over Tomorrowland op Studio Brussel, het radiostation dat we altijd luisteren, maar we hadden geen idee dat dat dancefestival hier werd gehouden. Maar hoe we ook keken we zagen geen rook meer.
Toen we vlak bij Brussel waren moesten wie kiezen of we richting het Centrum of richting de Expo zouden rijden. Ik wilde graag het Atomium weer een keer zien want de laatste keer dat ik daar was geweest was een jaar of 20 geleden. Ondanks het Atomium best wel een kolossaal ding is hadden we best wel moeite om het te vinden. Het begon al meteen niet goed na een afslag te hebben genomen met de naam “Parkeerplaats C” die zo totaal afgesloten bleek te zijn dat ik achteruit op de snelweg moest (..) om weer terug op de snelweg te komen. De bordjes EXPO die overal stonden verwezen niet naar hoe ik het had verzonnen, het Expo park waar het Atomium stond maar naar een soort hele treurige versie van de Ahoy’ hallen. Toen we die EXPO hadden gepasseerd zag ik ineens tussen de bomen een van de zilveren ballen van het Atomium. We waren nu heel dichtbij.
Bruggetje onderdoor en naar rechts en door de bomen doemde het imposante Atomium aan de horizon op. Even er uit om foto’s te maken. Parkeren kon volgens mijn reisgenote alleen via een parkeer app maar aangezien onze EasyPark niet zo Easy was dat je ook Belgische parkeerzones kon intypen besloten we op een paar plekken uit te stappen en naast onze auto te blijven staan om foto’s te maken.
Ooit in een heel ver verleden ben ik nog met mijn ouders in de ‘Bollen’ geweest en daar was toen een tentoonstelling over de nieuwste computer technieken maar die was zo verouderd dat de computer die we thuis hadden 3 generaties nieuwer was. Ik had dus niet zo’n heel erg veel vertrouwen dat wat er nu te zien was zo opzienbarend zou kunnen zijn dat we echt naar binnen moesten dus we besloten buiten te blijven en foto’s te maken.
Ook zagen we dat vlak naast het Atomium ook het Design Museum Brussels zat waarvan we pas een gedeelte van de collectie hadden staan bewonderen in het Design Museum in Den Bosch. In de omgeving van het Atomium bleek nog heel veel meer te zijn maar daar hadden we helemaal geen tijd voor want we moesten lunchen op een hele bijzondere plek. Naar dit gedeelte van Brussel gaan we wel een andere keer weer naar terug.
Ergens in 1988 was ik meegenomen door de vader van mijn eerste vriendinnetje, die de baas van een groot reclamebureau in Brussel was, naar een heel bijzonder restaurant in het centrum van Brussel en daar wilde ik gaan lunchen.
Dit restaurant was helemaal in Art Deco stijl en ik kan me herinneren dat er prachtige Jugendstil afbeeldingen verspreid door het restaurant hingen. Dit restaurant heet ‘De Ultieme Hallucinatie‘ en dat is het ook gebleken voor mij sinds die tijd. Ik ben namelijk al een stuk of 10 keer in Brussel geweest als toerist en elke keer heb ik geprobeerd om weer naar dat restaurant te gaan maar was het dicht, gesloten of niet open.
Ik was er buiten sluitingstijden, ze waren op vakantie, dicht voor een verbouwing en het is zelfs 3 jaar lang compleet dicht geweest maar nu moest het gaan lukken want op de Facebook pagina stond dat ze elke dag open waren voor lunch en diner.
Wij reden iets voor 12 uur weg van het Atomium richting ‘De Ultieme Hallucinatie’ en aangezien het restaurant elke ochtend om 11:30 opengaat kwamen we zeker niet voor een dichte deur. De GPS stuurde ons door straten in Brussel waar ik nog nooit was geweest, ik reed nog bijna een fietser ondersteboven maar na nog geen 12 minuten later waren we 300 meter verwijderd van Koningsstraat 316, het adres van De Ultieme Hallucinatie. Maar we waren in België en daar kan altijd wat onverwachts gebeuren dus nu ook. Midden op de weg stond ineens een hek met een bord en ondanks we er bijna waren moesten we het nu maar zelf gaan uitzoeken hoe we op onze bestemming kwamen.
GPS natuurlijk weer helemaal in de war maar na een tijdje kwamen we eindelijk bij een stoplicht en als we daar naar rechts zouden gaan zouden we voor ‘De Ultieme Hallucinatie’ staan. Een parkeerplek vinden zou dan de volgende uitdaging worden maar we waren er bijna.
Ik reed de hoek om en zag de borden van het restaurant aan de gevel en (nee he…) dichte rolluiken en 5 wachtende mensen voor de deur. Phffff wederom stond ik voor een gesloten deur.
We besloten naar het kantoor te rijden waar ik vroeger elke 14 dagen heen moest om te kijken hoe het er nu uitzag en omdat ik wist dat daar een parkeergarage zat die dicht bij het centrum zat.
‘Parking Albertinasquare’ doet er alles aan om het zo moeilijk mogelijk te maken voor mensen die willen parkeren te laten zien waar je naar binnen moet. Ik had hier in het verleden ook wel eens geparkeerd en ik herinnerde me dat je een route moest nemen waarvan het leek dat je dwars over een plein moesten rijden. De automatische deur schoot open en binnen waren er werkelijk honderden vrije plekken om te parkeren. Uurtarief was 4 euro per uur, niet goedkoop maar wel goedkoper dan parkeren op straat in Rotterdam Centrum…
Mijn reisgenote was blij dat we er waren want ze moest best wel naar het toilet. Maar geen nood hier vlakbij was Café Leffe en daar hadden we in het verleden heerlijk gegeten dus daar liepen we meteen heen. We gingen even zitten en kregen de kaart, en bleek duidelijk dat het restaurant van eigenaar was veranderd om het netjes te zeggen, maar daar stonden alleen eigenlijk dingen op die je normaal gesproken voor het avondeten eet. En een tosti met grootheidswaanzin (Croque Monsieur) van 18 euro. Zo dan 18 euro voor een tosti, ik dacht het effe niet. Mijn reisgenote kwam terug van het toilet en zei dat op bord op de muur ook helemaal niets stond wat ze eventueel zou willen eten.
We stonden dus geruisloos op en liepen het straatje in naast het café en kwamen uit bij een Brunchrestaurant dat ‘Cremé’ heet en daar aten we heerlijke bagels met zalm en jam.
Toen we klaar waren met eten gingen we richting het plein van de ‘Grote Zavel’ en liepen daar tussen alle restaurantjes de prachtige winkel van de boeken uitgeverij Taschen in. Prachtige boeken en ik wilde er een kopen maar die was zo groot en zwaar dat ik geen zin had om daar heel de dag mee te gaan lopen.
We liepen een rondje door de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Zavelkerk (maar ja alles valt tegen als je de Basiliek van Oudenbosch gewend bent) en we liepen hele lange straten door die ons langs het museumplein, het Koninklijk paleis en het Warandepark lieten lopen tot ‘Congreskolom en Graf van de Onbekende Soldaat’. Achter het graf van de onbekende soldaat ligt een heel groot plein waar je heel mooi over Brussel kan kijken en een naar provisorisch in elkaar geflanst huisje van een zwerver.
Na van het uitzicht te hebben genoten lopen we de trappen naar beneden af en lopen door een wijkje met allemaal verlaten en verpauperde kantoorgebouwen. De vorige keer dat we in Brussel waren liepen we minsten 20 minuten langs leegstand dus die drie lege kantoorgebouwtjes van nu vallen alleszins mee.
Na een tijdje moeten we een trap aflopen en staan we ineens naast het Stripmuseum. Even rondgekeken in de zeer grote winkel van het museum en weer verder richting het centrum.
Het centrum van Brussel bestaat eigenlijk uit 3 gedeelten. Een normale winkelstraat met alle grote winkelketens (omgeving Nieuwstraat). Dan heb je een echt heel toeristische gedeelte (omgeving Grote Markt tot Manneke Pis) en het hele chique gedeelte (omgeving Avenue Louise).
We lopen door het normale centrum en gaan even kijken bij de Uniqlo. Voor de deur is het een gezellige herrie en er worden bekende dansplaten gedraaid op straat door een DJ. Helaas worden na een tijdje de platen die de DJ staat te mixen ineens voorzien van een gast die zo hard op een saxofoon staat te tetteren dat ik het snel bloedirritant vind. Nadat mijn reisgenote een broek heeft gepast en afgerekend besluiten we even te gaan kijken wat dat nou voor optreden is op dat plein voor de Uniqlo. Je kan een airbrush tatoeage laten zetten en dat wordt muzikaal omlijst door een DJ met die toeteraar. Mensen die voor het podiumpje staan gaan lekker los ondanks het een donderdagmiddag 15:00 uur is. Het zal allemaal wel. Veel plezier, wij lopen even verder.
We halen een milkshake bij McDonalds en lopen richting de Grote Markt ook daar klinkt keiharde house. Nu valt bij ons het kwartje, morgen begint Tomorrowland en dit is het programma voor de mensen die vandaag al in Brussel zijn en morgen naar Tomorrowland gaan. De DJ op de Grote Markt vind ik een stuk leuker dan die voor de Uniqlo en dat komt voor 99% omdat er geen saxofoon doorheen staat te krijsen.
We blijven een kwartiertje genieten van de muziek en alle dansenden mensen en lopen dan richting Manneke Pis. Na Manneke Pis besluiten we dat we, ondanks er nog heel veel te zien is, het genoeg is voor vandaag. We hebben meer dan 8 km gelopen in 28 graden en we zijn dwars doormidden.
We komen nog een museumpje tegen waar alle pakjes die Manneke Pis heeft gedragen op speciale dagen tentoongesteld worden, het standbeeld van mijn grote held Jaques Brel en als we bijna bij de parkeergarage zijn vergapen we ons nog aan de prachtige meubels in de winkel van Philippe Lange. Daar besluiten we om door te sparen tot we hier een echt mooi dressoir (€ 4500 euro en hoger) kunnen kopen.
In de auto besluit ik wel even te vertellen hoe we terug moeten rijden maar plotseling staan er borden met ‘Ring’ er op die een compleet andere kant op blijken te wijzen dan ik dacht dat we zouden moeten rijden en zelfs hoe de GPS had een andere route dan deze borden aangeven voor ons uitgerekend.
En dan begint de ellende die ‘Brussel uitkomen’ heet. Zoals ik dit verhaal al begon. Ik ben minstens 50 keer naar Brussel geweest voor mijn werk en elke keer reed ik dezelfde weg heen maar alle 50 keer reed ik een andere weg terug. Dit keer duurde het 40 minuten voor we eindelijk op de snelweg richting Antwerpen zaten.
Door twee ongelukken op de ring rond Antwerpen kwamen we 5 kwartier later ineens in Winkel Centrum Wijnegem terecht (in plaats van op de bank met een kopje thee) en over wat we daar allemaal meemaakte kan je lezen in dit eerder artikel.
Wat heel bijzonder was is dat ze in Brussel dat verschrikkelijke namaak romantische gedoe van ‘samen ritje in paard en wagen’ naar de 21ste eeuw hebben getild door het paard lekker thuis in de wei te laten en er een elektrisch voertuig van de maken waar de koetsier gewoon een stuur heeft en een gaspedaal. Die mevrouw met de flaphoed die voor het voertuig staat hoort overigens niet bij de vaste uitrusting van het rijtuig.