Oranje
Net als zo veel andere Feyenoord fans heb ik niet veel met Oranje. Ook dit keer speelt er bijna of geen Feyenoordspeler in Oranje, heb ik geen zin om enthousiast te doen over 26 gasten met veel pretenties en geen resultaat en heb ik al helemaal niets met het oranje legioen. Ook irriteer ik me altijd verschrikkelijk aan het commentaar bij de wedstrijden. Dat is gewoon zo raar enthousiast en partijdig, heel anders dan het commentaar bij Eredivisiewedstrijden bijvoorbeeld. Dit is geen journalistiek maar een fan verslag.
De afgelopen wedstrijden heb ik half gekeken vaak was het eerste de beste Facebook bericht interessanter dan het spel van ‘ons’ Nationale Elftal. Nou moet ik eerlijk zijn ik kijk na jaren zelf in de Kuip te hebben gezeten maar nu alle wedstrijden van Feyenoord alleen nog maar op televisie kijk en dan kijk ik ook bijna de helft van de wedstrijd op mijn telefoon maar dat is omdat ik de spanning niet aan kan en niet van de verveling.
Over de eerste 3 wedstrijden op dit EK kan ik niets anders zeggen dan elke wedstrijd die ik afgelopen jaar van Feyenoord (inclusief de voorbereiding) heb gezien beter was. Ik erger me echt dood aan het gebrek van felheid en ingeslepen systemen bij dit Nationale elftal. Afgelopen week keek ik Tsjechië – Turkije, dat was ook niet best maar die spelers gingen er wel voor.
Ik zag net voor ik dit artikel ging schrijven op de AD website een artikel met de kop: “Geboortedorp best trots op ‘hun’ Memphis: ‘Mooi dat hij schijt heeft aan mening van anderen'”. Nou dan staat mij niets in de weg om hier te schrijven dat ik er helemaal niets van begrijp waarom die gast er altijd in staat, elke vrije trap neemt en die status heeft die hij heeft.
Toen ik vroeger ging flipperen op de flipperkast leerde ik mezelf steeds meer trucjes aan. Zo kon ik na een tijdje die ijzeren bal doodleggen op een flipper en zelfs van de ene flipper naar de andere flipper overschieten. Maar dat hield ook in dat ik me na een paar jaar besefte dat ik meer aan het kutten was dan aan het flipperen en dat dat gers doen met die kogel niets opleverde. Hopelijk krijg Memphis ooit ook nog eens zo’n inzicht.
Nu moeten ‘we’ tegen Roemenië en ondanks het Nederlands Elftal nog totaal niets heeft laten zien dit EK schijnen ‘we’ die gewoon te gaan oprollen en zijn de potentiële tegenstanders die we er na nog kunnen treffen allemaal zo slecht dat we eigenlijk al in de finale staan.
Nou ik hoop het voor alle Oranje fans maar ik denk dat ze beter woensdag 3 juli beter vast vrij kunnen gaan nemen om al die oranje rommel van hun huis en uit hun tuin te gaan halen.
Reacher
Na het eerste seizoen te hebben gekeken van Reacher hebben we seizoen er ook maar meteen achteraan gekeken. Zelfde soort verhaal veel geschiet, gesteek en geknok. Ontploffingen, botsingen, rare motel kamers en natuurlijk die alles op z’n pad vermoordende weinig pratende witte Hulk. Reacher doet ook nog een paar explicite erotische scenes met een oud collegaatje van hem die zo’n enorm veel kleiner in hoogte en omvang is dan niet niet kan begrijpen dat het arme meiske na de daad niet in 5 stukken gescheurd verspreid over de slaapkamer vloer ligt. Sterker nog ze komt gewoon de volgende ochtend zonder moeilijk te lopen de slaapkamer uit. Erg knap.
Heb je behoeft aan een heerlijke ‘verstand op nul ontploffingen kijken’ serie dan kan je Reacher gaan bekijken op Amazon Prime.
Becoming Karl Lagerfeld
Soms kijk je programma’s, series of films waardoor je zelf ook ineens allemaal ideeën krijgt. Becoming Karl Lagerfeld is zo’n serie voor mij. Becoming Karl Lagerfeld gaat, je zal het wel van de titel van de serie hebben begrepen, over het begin van de carrière van Karl Lagerfeld en zijn strijd met Yves Saint Laurent. Ik weet helemaal niets over beroemde Franse mode ontwerpers waar deze serie dus wel over gaat en ik had dus ook geen idee dat die Yves Saint Laurent eigelijk een soort ‘Bizarro Karl Lagerfeld‘ was en dus aardig naar de klote ging regelmatig.
Het speelt in 1972 en de jaren er na en ze hebben er alles aan gedaan om deze serie de uitstraling te geven van die tijd. Ik moet eerlijk zeggen als dit echt overeenkomt met 1972 dan was dat een veel mooier tijdperk dan nu. Daarbij hebben ze Karl voor de serie niet ineens Engels laten praten maar in de taal waarin hij echt sprak. Dus Frans voor zijn werk en Duits met zijn moeder. Het klink gek maar dat is echt een meerwaarde voor deze serie.
Voor het gemak ga ik er maar even uit dat ze essentiële dingen van onze Karl toch wel waarheidsgetrouw laten zien in deze film. Als dat zo is dan bewonder ik zijn creativiteit, zijn discipline en zijn gevoel voor stijl. Die fantastische kleuren en inrichting van zijn huis, zijn kleding en zijn Rolls Royce (wat mij betreft de mooiste Rolls Royce ooit gemaakt) alles vind ik te gek. Alleen zijn rode uitgaanslaarsje vond ik daarin tegen wel een beetje too much.
Ik ben nu aangekomen bij de laatste 2 afleveringen van deze serie maar de volgende dingen zijn me tot nu toe opgevallen: Karl spreek gewoon even 4 talen vloeiend, Duits, Frans Italiaans en Engels. Er was in 1972 maar één restaurant in Parijs (ze gaan namelijk altijd in dezelfde tent eten). Gekleurde tl-buizen aan een plafond zijn prima discoverlichting. En elke keer drinkt Karl (die niet drinkt, neukt of drugs gebruikt) Cola uit het zelfde oude Coca Cola flesje en meestal ook nog in het zelfde bistrootje.
Ik merk dat ik elke dag uitkijk om ’s avond verder te kijken naar deze serie en dat heb ik niet vaak. Ik heb daarom besloten of er niet meer Franse series zijn die de moeite zijn om te bekijken.
Becoming Karl Lagerfeld kan je bekijken op Disney +