Ik was al bekend met het fenomeen ‘oorkristallen’ en het gevolg er van Positie-duizeligheid BPPD. Bij BPPD ben je gewoon je dagelijkse dingen aan het doen en dan word je een beetje duizelig, meestal meteen een misselijk (vaak zonder echt overgeven) en ik ga vaak dan ook heel erg zweten.
De eerste keer dat je dat overkomt denk je dat je flauw gaat vallen. Ik zat te werken in mijn kantoor in de tuin en liep de keuken in omdat ik dacht dat ik zou gaan spugen en het toilet niet zou gaan halen. Ik had net een wandeling gemaakt van een klein uurtje in de buitenlucht dus ik dacht dat het te maken zou hebben met de grote hoeveelheid gezonde lucht die in mijn longen was gekomen (…) maar niets bleek minder waar. Na een bezoek aan de huisart bleek dat ik ‘oorkristallen’ had. Niet echt een ouderdomsklacht maar laten we zeggen dat weinig 21-jarige het hebben.
Die oorkristallen verstoppen je evenwichtsorgaan in je oor en daarom word je duizelig. Ik heb dat nu 3 keer gehad en het is de eerste keer als het je overkomt verschrikkelijk eng omdat je niet weet wat er gebeurd maar de keren er na weet je dat het na een paar minuten ophoudt. Omdat je weet wat er aan de hand is raak je niet paniek en die paniek is het vervelendste. Daarnaast is er een zogenaamde ‘Epley-beweging‘ waarmee je BPPD kan voorkomen en als ik het goed begrepen heb ook kan stoppen als het aan de gang is maar ik ben meestal zo van de kaart dat ik het gewoon even uitzit op de grond.
Afgelopen maandag zat ik weer achter mijn computer en werd duizelig. Ik dacht dus “Dat zijn weer die oorkristallen” maar het proces van duizeligheid kwam langzamer op gang dan normaal en had alle tijd om maar de keuken te lopen. Ik had ook tijd om die ‘Epley-beweging’ te gaan doen maar dat maakte het niet beter eerder heel snel veel slechter.
Ik voelde dat ik moest overgeven en liep naar de keuken maar besloot daar na 2 minuten weg te gaan en naar het toilet te gaan want het voelde of het veel erger was dan normaal bij die BPPD. Zwalkend liep ik naar het toilet en stortte me voor de toiletpot en ben toen verschrikkelijk over mijn nek gegaan.
Ik kon helemaal niets behalve overgeven en aangezien ik niet veel had gegeten werd dat snel een zeer pijnlijke bezigheid. Ik hield met alle macht de toiletpot vast en dat was buiten overgeven het enige dat ik kon doen. Ik had geen horloge of telefoon. Mijn telefoon lag nog op mijn bureau want waarom zou ik die meenemen aangezien zo’n BPPD aanval maar maximaal 10 minuten duurt…
Ik wist dat het na half 1 was, want ik was om half een achter mijn bureau aan het lunchen toen ik duizelig werd, en mijn vrouw zou pas rond half 5 thuiskomen. Het klinkt heel dramatisch achteraf maar op dat moment wist ik niet of ik ooit haar gezicht nog zou zien want ik dacht echt dat ik dood ging. Alles draaide om mij heen als ik mijn ogen opendeed en ik was volkomen in paniek want wat was er aan de hand?
Gelukkig had ik met mijn buurman afgesproken om een wandeling te gaan maken. Hij zou om 1 uur komen en was traditiegetrouw iets te laat. Ik hoorde dat hij aanbelde en ben toen zijn naam gaan schreeuwen. Hij hoorde me en dacht dat ik een grap maakte of aan het zingen was (mooi compliment) maar hij begreep ook vrij snel dat er echt wat aan de hand was. Ondanks ik nu in een klein dorpje woon kom ik uit Rotterdam dus alle deuren zaten op nachtslot dus hij kon niet naar mij toe om mij te helpen.
Ik schreeuwde “Bel mijn vrouw” en dat ging hij meteen doen. Hij kreeg haar niet te pakken en is toen in zijn auto gesprongen een heeft mijn vrouw opgehaald van haar werk (die was op de fiets) en is samen met haar terug geracet terwijl zijn vriend bij mij naast het toiletraampje de wacht hield. Na een uur alleen op de koude vloer van het toilet hoorde ik de stem van mijn vrouw. Ik was helemaal drijfnat van het zweet en ze wilde mijn zweet afvegen met een handdoek maar toen ze mij aanraakte ging ik meteen weer over mijn nek. Alle impulsen van licht, geluid en aanraking kwamen keihard binnen en lieten mij overgeven.
De buurman die buiten op wacht stond wilde al eerder 112 bellen maar dat had geen zin want die konden toch mijn huis niet in omdat alles op slot was. Nu kon wel 112 gebeld worden. Voor duizeligheid komt de ambulance niet (hoe vaak je het ook vraagt) maar wel kwam er een dokter en een verpleger van de huisartsenpost.
Toen de dokter binnenkwam hadden mijn vrouw en mijn buurman mij al van het toilet afgehaald en op een kleed in de gang gelegd wat veel warmer was dan de ijskoude tegelvloer van het toilet.
De dokter herkende meteen wat ik had: Neuritis Vestibularis een virus dat in een van de oren mijn evenwichtsorgaan heeft uitgeschakeld. Hoe vervelend het allemaal ook was het feit dat iemand wist wat er met mij aan de hand was en het mij vertelde maakte me niet minder misselijk maar wel rustiger. “Totaal onschuldig, is helemaal niet schadelijk en je krijgt het bijna nooit een tweede keer maar het is super vervelend als je het hebt”. Aldus de dokter.
Ik werd met kleed en al door 3 man in de kamer getrokken en daarna op de bank geholpen. Temperatuur werd opgemeten (34 graden door het liggen op de koude toilet vloer) bloeddruk opgemeten en zo’n apparaatje werd er op mijn vinger gezet om zuurstof te meten in mijn bloed. Buiten de temperatuur was alles goed en voor ik door mijn vrouw onder een enorme berg dekens en dekbedden werd gelegd kreeg ik nog een prik in mijn been tegen de misselijkheid.
Van de periode daarna had ik geen idee van tijd. Of ik daar 5 minuten of 5 uur lag ik wist het niet. Als ik mijn ogen open deed zag de kamer er uit of ik in Villa Volta van de Efteling lag (Dit huis, dit vervloekte huis…) alles draaide keihard om mij heen en kon me niet focussen op een punt dus dan sloot ik maar snel weer mijn ogen. Dan moest ik overgeven in een Tupperware bak of viel in een soort slaap.
Ergens in de avond raakte ik in paniek omdat ik moest plassen en het niet beter werd. Alles draaide nog steeds maar nu met een volle blaas. Ik wilde weg, ik wilde naar het ziekenhuis, ik wilde een catheter en platgespoten worden en wakker worden als alles over was. Mijn vrouw belde weer met de huisartsenpost en weer verscheen er zeer snel een dokter met verpleger.
Die probeerde me weer gerust te stellen en zei dat ik wel met z’n allen overeind gezet kon worden en dat ik dan wel zou kunnen plassen. Het plassen met 3 andere volwassenen om mij heen leek me nog erger dan die ellende waar ik in zat. Dus ik vroeg om een catheter en dat vond de dokter echt een veel te grote stap ook na meerdere keren vragen.
Ook deze dokter zei meteen dat het ‘Neuritis Vestibularis‘ was en dat daar heel veel over te lezen is op de website Thuisarts.nl. Ongetwijfeld is er op het internet veel over te vinden maar ik was niet echt in de omstandigheid dat ik er even een laptop bij ging pakken en bovendien kon ik de naam ‘Neuritis Vestibularis’ ook niet echt onthouden op dat moment.
Na te hebben gezegd “Hou je een weekje rustig dan gaat het vanzelf weer weg” verdween de dokter weer en na alle geruststellingen van de dokters die aan mijn bank hadden gezeten gaf me dat weer juist paniek “Een week? Gaat dit een week duren? Ga ik me een week voelen of ik in een achtbaan zit?”. De paniek sloeg toe.
Een uurtje nadat de dokter weg was en ik liggend in een plastic bakje had geplast (hoe gênant…) zei mijn vrouw “Het zou wel heel handig zijn als je in je eigen bed zou liggen”. Waar ik de kracht vandaan haalde weet ik niet maar ongeveer 8 uur nadat het allemaal begonnen was liep ik zelfstandig de trap op richting mijn slaapkamer. Mijn vrouw voor me met een bakje mocht ik gaan overgeven. Boven gekomen plofte ik op mijn bed en ging meteen weer over mijn nek. Gelukkig in dat bakje.
De uren er na waren wazig. ’s Nachts ben ik nog zelfstandig naar het toilet gelopen en had ik een heel onrustige nacht. Veel wakker want als ik mij in mijn slaap omdraaide werd ik meteen wakker vooral als ik mijn hoofd van links naar rechts draaide.
De volgende morgen kon ik niets, televisie kijken was veel te heftig en zelfs radio luisteren was niet meer dan 5 minuten vol te houden. Dan maar weer slapen. Slapen wakker, slapen wakker, andere zijde slapen, omdraaien en dat 36 uur achter elkaar herhalend.
De tweede dag ben ik wel zelfstandig gaan douchen en ’s avond had ik zo’n honger dat ik langzaam naar beneden ben gegaan om wat te gaan eten en even bij mijn kat op de bank te gaan zitten. ’s Morgens dwong ik mezelf om het journaal te kijken op televisie en ’s avond heb ik 25 minuten VI gekeken. Woensdag kon ik gelukkig weer gewoon televisie kijken en ging ‘een hele dag op bed’ hierdoor een stuk sneller.
Mijn vrouw belde die dag ook met een vriendin die vorig jaar enorm ziek was geweest. Die bleek dus precies het zelfde te hebben gehad wat ik nu had en die had een week op bed gelegen en daarna een week met een rollator moeten lopen. Heel vervelend voor haar maar ik ga echt liever dood dan met een rollator te moeten lopen dus ik begon oefeningen te doen. Of dat verstandig was op dat moment daar heb ik geen idee van maar het vooruitzicht om een week op bed te liggen is normaal het hoogst haalbare maar nu wilde ik juist zo snel mogelijk weer uit bed.
Die oefeningen had ik zelf verzonnen en niet gestoeld op welke vorm van medisch wetenschappelijk onderzoeken maar leken wel te helpen. Ik ging met mijn hoofd naar beneden van links naar rechts en deed dat ook met mijn hoofd naar boven en ik kreeg het idee dat de duizeligheid die vooral aan de rechterkant van mijn gezicht zat minder werd. Wellicht totale onzin en ‘wishful thinking’ maar hoop doet leven.
Het is nu de vrijdag precies het moment dat het 4 dagen geleden helemaal fout ging en wellicht heb ik hierboven alleen maar onzin tekst geschreven maar ik heb het idee dat ik een artikel heb geschreven over wat mij overkomen is. Op woensdag heb ik alles al weer zelf kunnen doen en kon ik mijn ontbijt maken en met een bordje in mijn ene hand en een kop thee in de andere op redelijk normale snelheid de trap op lopen.
Donderdag heb ik zelfs via Teams een heel serieus gesprek van een uur over werk gevoerd al werd ik daarna meteen verkouden en dat ben ik nu nog steeds een beetje. Twee uur voor die afspraak had ik nog even 20 minuten staan stofzuigen maar dat was veel te ambitieus en daar voelde ik me heel rot door maar toen ik even 15 minuten in het zonnetje had gezeten ging het allemaal wel weer.
Dat ik achteraf verkouden werd blijkt trouwens heel bijzonder te zijn want meestal schijn je eerst verkouden te worden en daarna gaat het virus dan naar het evenwichtsorgaan van een van je oren.
Op dit moment gaat het allemaal dus redelijk goed al heb ik mijn afspraken voor het weekend afgezegd of aangepast want ik sta nog niet heel stevig op mijn benen (beetje Bambi op ijs) maar volgende week denk ik wel weer alles te kunnen.
Conclusie
Mocht je dit hele artikel gelezen hebben dan ben je dus nu op de hoogte van de symptomen Neuritis Vestibularis. Ben je ooit zeeziek geweest dan weet je precies hoe je je voelt als je ‘Neuritis Vestibularis’ hebt maar dan stopt het niet als de boot stilligt en duurt het hele erge misselijkheid minstens 6 tot 8 uur. Wordt je tijdens dat je verkouden bent of net verkouden bent geweest ineens duizelig of voel je je zeeziek terwijl je niet op zee bent? Twijfel niet en ga meteen naar huis. Is je huis dichterbij dan 5 minuten rijden dan zou je eventueel nog zelf kunnen rijden is het verder laat je brengen. Ik had er niet aan moeten denken dat ik zo ziek geworden was terwijl ik naast mijn eigen toiletpot zat als ik langs de A16 had gestaan of op kantoor had gezeten. Laat je je naar huis brengen pak dan een plastic zak of een emmer of zo mee zodat als je over je nek gaat dat dan niet de leaseauto van je collega rond sproeit. Waarschuw je chauffeur dat het heel erg gaat worden en hopelijk ben je thuis voor dat je over je nek bent gegaan.
Bij mij duurde het 8 uur voor het allerergste over was en daarna dus nog een volledige dag dat je niets kan en op bed moet liggen met het enige hoogtepunt een bezoekje aan het toilet.
Heb je zoals ik ook heb last van oorkristallen dan is het best dus wel moeilijk om er dus achter te komen wanneer je BPPD langer duurt dan normaal of dat je in het eerste stadium bent van Neuritis Vestibularis.
Maar aangezien je dit artikel nog steeds leest ben je dus vanaf nu op de hoogte wat Neuritis Vestibularis is en wat de symptomen zijn. In die eerste 60 minuten van dat ik ziek werd was de paniek eigenlijk het grootste probleem. Dat heb jij nu niet hopelijk omdat je het nu herkent. Ik wist gewoon niet waarom ik me zo rot voelde en ik was natuurlijk ook in het begin helemaal alleen dat was ook heel vervelend.
Als laatste wilde ik iedereen bedanken die me geweldig heeft geholpen. Mijn 2 buurmannen die zeer kordaat en doortastend hebben gehandeld, mijn vrouw voor alle goede zorgen en de geweldige mensen van onze plaatselijk huisartsenpost die als eerste mijn vrouw hebben gerustgesteld en daarna mij fantastisch hebben geholpen.